دوباره دارم می رسم انگار ته خط. خیلی می ترسم از این که خطی رو که دوباره شروع می کنم تکراری باشه.. می ترسم ترسه کار دستم بده . یعنی حاضرم هر کاری.. توجه کن: هر کاری بکنم تا دوباره برنگردم سر جای اول. احساس می کنم بیست و چهار سالگی دیره برا از اول شروع کردن.. دیگه برام مهم نیست که یه روز یه چیزی رو گم کردم..حتی دیگه نمی ترسم از این که صورت واقعی آدمارو ببینم..یعنی باید نترسم. ولی میترسم انگار.. یا نه.. می ترسم .. نمی ترسم..

اینارو ول کن.. اگه تو قاضی بودی. اونی که گول می زد رو براش حکم سنگینتر می بریدی یا اونی که گول می خورد؟؟